Diesmal etwas Unveröffentlichtes: Eine meiner plattdeutschen Kurzgeschichten

 

De Tweeschen

 

 

Mannichmol föhlt he sik, as wenn sien Tied voröber un dat End von sien Leven komen weer. Egentlich tööv he blots noch op den Dood. Sin Fru un veel von sien Frünnen und Nabern logen al lang up Kösters Kamp. Liekers he noch goot to Wege weer, haar he keen Vergnögen mehr an sien Leven. Een grode Trurigkeit weer över em komen. De Süster von em un de twee Bröders weern ok nich mehr op disse Welt. Dat geev blot noch sien Söhn un de jung Swiegerdochter.

Nadem sik keen Nowass bi de jungen Lüüd instellt har, kunnen de sik um ehr Karriere scheern. Se weer ne pükfeine Afkatin un sien Söhn har op Kusenklempner studert. Tied, den olen Vadder to besööken, harn se nich. Se hebben ehm mannichmol seggt, dat he doch een rejellen Mannskerl weer un sik een` ne`e Fro söken kunn. Dat weer beter as op den Doot tostüern. „Denn kummst du op annere Infäll un vertellst us nich jümmers wat von dien Liefpien un de Winnen, de die kniept“, har sein Söhn meent. De Swiegerdochter har den Vörslag maakt, in dat Internet no een Fro för em to söken. „Mit son´n neemoodschen Tüünkraam will ik nix to dohn hebben“, har he seggt.

So wär dat in´n Oller eensam um em worrn. Jümmers wedder gungen sien Gedanken um dat End von´t Leven. Wenn he nachts in sien  Bett nich inslopen kunn, dacht he an den Dood.

Eenen Dooges pingelt´ sien Telefon, wat ook nich mehr fooken passerte. „Wedder so een Minsch, de mi wat andreih`n will, wat ik nich bruken kann. Oder son gediegen Keerl, de mi wat von Winnspeelen un groten Priesen vertellt“, dacht he. Ober nee. Dat weer sien Swiegerdochter. Se hol sik to Begünn nich lang mit een Vorschnack up, sünnern keem fix to dat, wat se lotweern wull: „Du waarst Grotvadder!“

„Ik weer wat?“ froog he.

„Jo“, antert sien Swiegerdochter. „Du waarst Opa! Ick weer to`n Froonsdokter bi`n Ultraschall von mien Ünnerlief. Dor hett he den Bewies funnen. Un dat, wo wie so lang Tied dor op tööven möten.“

För em, de lang von Enkelkinner drömt har, de he op sin Arm hollen kunn, weer dat ne grode Freud. As sien Swiegerdochter em ok noch vertellen dee, dat de Dokter wat von Zwillingen seegt har, weer he baff. Grotvadder von Tweeschen – dat weer doch wat.

*

Een trüchhollern sööte Deern, de neeschierig in de Welt keek un as eerst op de Welt kamen, un een poppenlustig un kregelig utkiekende Jung, de twee Minuut laater ankaamen weer, kunn he bi sein eersten Besöök ankieken. He kunn sik gor nich satt sehn an de söten Gesichter un de lütten Hannen. De blanken Ogen von den Jung und de witten, fienen Musehaar op den lütten Kopp von de Deern weern doch allerleefst.

Een Nabersfro, de eer Kinner al ut`n Hus weern und de vor een poor Joorn ehrn Mann verlorn har, weer bin Bekieken von de Schietbüddel  ok dorbi. Se wull laater op de Lütten oppassen, wenn sein Swiegerdochter sik wedder stunnenwies in eer Afkatenkanzlei opholen kunn. So geev dat mannichmol een Tosomendrapen mit de Nabersfro. He amesür sik jümmers bannig bin Besööken in dat Hus von sien Kinners. Und dat nich blots wegen de Lütten, an de he sien Freud har. Ok de Nahbersfro segg em jümmers mehr to. Se weer ne staatsche Fro. Nich een fien Klappergestell; nee, se weer n` beten Drall mit wat to`n griepen an eern Liev.

Mit de Tied hebben de Lütten un de Nabersfro ehm wedder ut sien Drövsal opschreckt un he kreeg wedder Lust an`n Leven.

*

Dree Johr na de Geboort kunnen de lütten Enkel al in de Kark bi de Hochtiet von eern Grotvadder und de Nabersch de Blomens streun. Achter de sik högenden Tweeschen verlaaten eer Opa un de Nabersfro bi Orgelmusik de Kark tofräden as selige Ehelüüd.

 

(C) Hans Garbaden 2015

 

Teilen: